Diş kirası, Osmanlı döneminden günümüze aktarılan naif geleneklerden bir tanesidir. Günümüzde yaygın olarak devam ettirilmese de o dönem Ramazan ayında evde ağırlanan misafirlere diş kirası denen minik hediyeler verilirdi. Peki diş kirası nedir? İşte diş kirası geleneğinin detayları...
Osmanlı İmparatorluğu, asırlardan beri günümüze aktarılan birçok kültürel mirasın öncüsü olmuştur. Bu geleneklerden bir tanesi olan diş kirası da Osmanlı döneminde toplumsal ilişkilerin güçlenmesi ve birlik beraberlik duygularının gelişmesi açısından önemli rol oynamıştır. Diş kirası nadir de olsa günümüzde hala devam ettirilmektedir. Peki diş kirası nedir ve kimlere verilir? İşte Osmanlı'dan günümüze diş kirasının detayları...
- Zengin kabul edilen kişiler evlerinde bir ziyafet verirlerdi.
- Bu ziyafetlere çoğunlukla maddi durumu kötü olan kişiler katılırdı.
- Misafirlere evden ayrılmadan önce ev sahipleri tarafından kendilerine, bir kese içerisinde hediye ve altın sunulurdu.
DİŞ KİRASI NEDİR?
Diş kirası geleneğine göre; iftar saatinde kapıyı kim çalarsa çalsın o kişi asla geri çevrilmez ve o kişi için özel sofra kurulurdu. Bu kişi ister zengin ister fakir olsun bu fark etmezdi. Ev sahibeleri de gelen kişilere diş kirası adı altında hediyeler sunarlardı.
Bu hediye ile denilmek istenen, 'Misafirim oldunuz, benim sevap kazanmam için zahmet edip yol yürüdünüz, yemek yerken dişlerinizi yordunuz, bu da sizin dişinizin kirası olsun.' ifadeleriydi.
UNUTULMAYA YÜZ TUTAN BİR GELENEK
Marmara Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Ekrem Buğra Ekinci, Ramazan'ın unutulmaya yüz tutan geleneği Diş Kirası hakkında şu yorumda bulunuyor:
'Diş kirası tatbikatı ecdadımızın nezihliğini, tevazusunu ve cömertliğini gösteren enteresan bir ananedir. Ramazan ayına mahsus olmakla beraber başka ziyafetlerde de tatbik edilir. Burada iftara davet edilen davetlilere, iftar davetinden ayrılırlarken bir hediye vermek adettir. Buna diş kirası deniyor. Bu kelimede de bir incelik var; yani biz sizin dişinizi kiraladık.
Eskiler yaptıkları iyilikleri, başkalarına yaptıkları iyilikler olarak değil de onların kendilerine yaptıkları iyilikler olarak görürlerdi. Yani iftar veren bir kimse, 'uzak yerlerden bu insanlar ben sevap kazanayım diye çıktılar geldiler. Alışmadıkları yemekleri, alışmadıkları insanlarla yediler. Ben de bu iyiliklerin karşılığında onlara bir hediye vereyim' der. Mantığı budur.'
BİR YORUM YAPIN 0