Zaman zaman göğsümüzün daralıp sıkıntıya düştüğü anlarda kendimizi Allah'a uzak, tıpkı koskoca bir çukurun içindeki boşluğa düşmüş gibi hissedebiliriz. Çukurun içinden tek başına çıkmak ne kadar zorsa Allah'ın yardımını dileyerek ona sığındığımız takdirde bu çukurdan çıkmak bir o kadar da kolaydır. Her ruh gıdası olan ibadetlerle maneviyatını doyurmalı ve şeytanın aldatıcı tuzaklarından uzak durmalıdır.
İmtihan olarak geldiğimiz şu dünyada Kuran-ı Kerim rehberliğinde bir yaşam sürdürmek mümin kulların yegane görevidir. Dünya'ya geliş amacının farkında olan ve ona göre davranmaya çalışan kimseler kalplerinde Allah (c.c)'u kalpten hissedebileceği için öncelikle onun rızasına uygun yaşamaya çalışmalıdır. Allah (c.c)'un bizlere çizmiş olduğu helal ve haram sınırlarını bildiğimiz takdirde 'En Sevgilisi' olarak gördüğü Sevgili Peygamber Efendimiz (SAV)'in de hoşnutluğunu kazanmış oluruz. Ancak unutulmamalıdır ki Efendimiz (SAV)'in şefaatine nail olup O'na daha yakın olmayı beklerken Allah korusun bizden şikayetçi olabileceği de bir ihtimaldir. Bu durum Kuran-ı Kerim'deki Furkan Suresinde şöyle zikredilmektedir: “Peygamber der ki: Ey Rabbim! Kavmim bu Kur’ân’ı büsbütün terk etti.” (el-Furkân, 30) Dünyalık telaşesine dalıp gittiğimizde ya da farklı nedenlerden dolayı bataklığa batmışsak maneviyatımız zarar görmüşse kendimizi Allah'a uzak hissedebiliriz. Peki boşluğa düşmüş gibi hissettiğimizde ne yapmalıyız? Kendimizi Allah'a yakın hissedememe nedenleri...
ALLAH İLE KULUN İLİŞKİSİ! ALLAH'IN HAS KULLARI KİMLERDİR?
Sevgili Peygamber Efendimiz (SAV) bir keresinde: “–Şüphesiz insanlardan Allâh’a yakın olanlar vardır!” buyurmuştu. Ashâb-ı kirâm:“–Ey Allâh’ın Rasûlü! Onlar kimlerdir?” diye sorunca Efendimiz SAV: “–Onlar Kur’ân ehli, Allah ehli ve Allâh’ın has kullarıdır!” cevabını verdi. (İbn-i Mâce, Mukaddime, 16) Hadis-i şeriften anlaşılacağı üzere Kuran ehlinden olmak çok önemlidir. Kalplerimizin Allah'ın kelamı ile feyzlenmesi, hal ve davranışlarımızla yaşayan bir Kuran örneği olmaya çaba sarf etmemiz gerekmektedir.
DUYGU BOŞLUĞU NEDİR? KENDİNİ ALLAH'A YAKIN HİSSEDEMEMEK...
İnsanoğlunun kalbi çokça değişken ve şekilden şekle geçen bir haldir. Buradaki değişkenliğin nedeni çoğu zaman şeytanın fitne ve fesatlarıyla beraber işlenen günahlardan dolayı meydana gelmektedir. Ahir zaman olarak nitelendirdiğimiz şu çağda en iyi kalpli insanın bile ya direkt kendisinin ya da dolaylı yoldan günaha temas ettiği bilinir. Maneviyatımızı zedeleyen bu durum zaman zaman kendimizi boşlukta hissetmemize neden olur. Öyle ki hadis-i şerifte bahsedildiği üzere bizler her günah işlediğimizde kalbimizde siyah noktalar belirir. Bu siyahlıklar birike birike kalbimizin kararmasına yol açar bunun da kurtuluşu yalnızca takva ve istiğfardır.
Öyle ki Allah'ın hoşnutluğunu kazanmak için hayırlı ameller işleyen kul kendisini yaratıcısına daha yakın hisseder ve sevgisine mazhar olabilir. Bu öyle bir yakınlıktır ki, Rabbi onun gören gözü, tutan eli ve yürüyen ayağı olur. (Buhari, Rikak, 38.)
Allah (c.c)'un katındaki değerimizi bilmek ve hissetmek istiyorsak dünyada iken yaptığımız işlere, amellere bakmamız yeterlidir.
KENDİNİ BOŞLUKTA HİSSEDEN NE YAPMALI?
Kalbimizin değişkenliğine istinaden bu durumdan kaygı duyup duymamamız gerektiği ile ilgili Efendimiz (SAV)'e sorulan bir soru akıllara gelmektedir. Hz. Enes (r.a) rivayetine göre, "Ya Resulullah dedim Sana ve getirdiğin şeriata inandık. Bu durumda bizim için korkuyor musun?" Buyurdu ki "Evet! Çünkü kalpler Allah’ın iki parmağı arasındadır. Onları dilediği şekilde çevirir." (Tirmizi) Ayrıca Sevgili Peygamber Efendimiz (SAV)'in sık sık ettiği ''Yâ mukallibe’l-kulûb! Sebbit kalbî alâ dînik: Ey kalpleri halden hale çeviren Allah! Benim kalbimi dininden ayırma!” duası durumun ciddiyetini bizlere bir kez daha göstermektedir.
İNSAN KENDİNİ NEDEN ALLAH'A UZAK HİSSEDER?
Peygamberimiz (SAV)'in tarifi ile kalbimiz bir kuş tüyü kadar hassastır. Dışarıdan yana esecek olan en ufak bir esinti bile bizi direkt ya da dolaylı yoldan etkilemektedir. Dolayısıyla da her zaman aynı duyguları hissetmemiz veya bunu korumamız mümkün değildir. Bu anlamda baktığımızda ruh halimizin kimi zaman huzurla dolabileceği kimi zamanda sallantıda olabileceği unutulmamalıdır.
Maneviyatımızın iyi olduğu zamanlarda ibadetlerimizi bile daha çok huşu içerisinde yaparız. İbadet sırasında aldığımız zevk ve istek, Allah (c.c) tarafından bize bahşedilmiş bir teşviktir diyebiliriz. Ancak bazı durumlarda Allah (c.c) bizleri denemek isteyip bu teşviki kaldırabilir. Böyle durumlarda emir olduğu için mi yoksa zevkten mi yapıyoruz bunu göz önünde bulundurmalıyız.
Ömrümüzden geçen her saniye, her dakika, her saat, her gün, her ay ve her yıl hakikate daha da yaklaşırız. Bizler bu döngüde dünyalık işlerimizi halledip başarılar elde edebiliriz. Hatta pek çok kişinin sevgisini de kazanabiliriz ancak asıl neticeye baktığımızda tüm bu yaptıklarımız bizi Allah'ın rızasına ve yakınlığına ulaştırıyor mu ona bakmalıyız. Eğer ki vicdanen rahat bir şekilde buna evet diyebiliyorsak, Allah (c.c)'un yakınlığı inşallah bizimledir. Tam olarak öyledir diyemiyorsak; Allah'ı kendimize uzak kalmış hissedebilir ve Allah korusun kaybedilmiş bir imtihanın içine girmiş olabiliriz.
Bu gibi durumlarda kendimizi boşluktan kurtarmak için O'nun yolundan gitmemizi sağlayacak amellere yönelebilir, ve Efendimiz (SAV)'in sünnetleri doğrultusunda bir yaşam çizgili oluşturmaya çalışabiliriz.
BİR YORUM YAPIN 0